Thursday, September 25, 2014

మేమెగరడం నేర్చుకునే సమయాల్లో …

 
 
నీతో ఆడుకునే ఆ నీరెండ మలుపుల్లోనే, పంజరాలు వీడి బయటికొస్తాం. ఆ సాయంకాలపు గాలుల్లో మాత్రమే మాకూ రెక్కలొస్తాయ్. వెనుక కరి మబ్బు తెర, ముందర ఎగిరెళ్ళే తెల్లటి కొంగల్ని రోజూ చూస్తున్నా, ఏదో భావాన్ని భాషతో చిత్రించలేకపోయినట్టు, నీ వెనుక గిరికీలు కొడుతూ మేము చల్లే వెలుగుల్ని తూచలేరెవ్వరూ.
ఎక్కడిదో మంచు మల్లెపూలుగా మారి చారెడేసి కళ్ళలో చలువ పందిళ్ళు వెయ్యడం, ఒక్క వాన చుక్క వెయ్యి వాక్యాలుగా విడిపోయి, మనసు పల్లాలోంచి జారి గుండెలో ఊట బావిగా స్థిరపడటం, ఎక్కడ విరిసిన పూలో గుండె గోడల మీద ఆడుకోవడం, ఇప్పుడిక్కడున్నవాళ్ళందరూ అనుభూతిస్తారు.
అదిగో, విశ్వసంబరాల్ని సంధ్య ప్రమిదలోకి జార్చి, ఆకు కొసల్ని వెలిగిస్తోంది చూడు వెన్నెల. రెక్కలింక ముడుచుకుని, గూటికి తిరిగి చేరేముందు వెన్నెల్ని చుట్టేసి పట్టుకెల్దాం మర్చిపోకేం.
 
(మొదటి ముద్రణ 25-09-2014 సారంగ పత్రికలో )

Sunday, September 7, 2014

అమ్మ , పాప (పెయింటింగ్ )



నేను ఈ మధ్యనే వేసిన పెయింటింగ్. gsm 200 Acid free పేపర్ మీద వాటర్ కలర్స్

సమయాన్ని స్వార్థంగానే ....

రాత్రి గొంతులోకి మధు ధారలొలికే వేళల్లో, నిశ్శబ్దానికి చెవి ఆనించి, మొగ్గలు మాటలు నేర్చుకోవడాన్ని వినాలని ప్రయత్నించేవాళ్ళం గుర్తుందా? మన పాట్లు చూసి వెన్నెల విరగబడి నవ్వినా, కాలాన్ని ఆ చివరా , ఈ చివరా కత్తిరించి అనిర్వచనీయమైన ఈ కక్ష్యలోనే మనం తిరగాడేలా చెయ్యాలని విశ్వప్రయత్నం చేసేది.

నువ్వలా ఆకుపచ్చగా కనపడితే నేను మరిన్ని నీల కాంతుల్ని విసరగలనంటూ, ఆకాశం తన వాన వేళ్ళతో వృక్షాల తల నిమిరినప్పుడు, ఆ ప్రేమ ధారల్ని తనలో నింపుకుంటున్న మట్టి దేహపు వాసనలు వంటబట్టించుకోవాలని పాల బుగ్గలమీద మట్టి ముగ్గులు పెట్టుకునేవాళ్ళం. ఙ్ఞాపకముందా. మట్టి తెగ మురిసిపోతూ చిట్టి చిట్టి పచ్చటి తాయిలాలు చూపిస్తూ నవ్వేది.


కాలానికి మనసులేకపోతేనేం? మనకున్నదెందుకు? అప్పుడప్పుడైనా, కాలాన్ని స్వార్థంగా సొంతం చేసుకోవాల్సిందే. మనసైన వాళ్ళ ముంగిట్లో కూచుని, ఙ్ఞాపకాల్నో, అనుభూతుల్నో, ఏవీ లేకపోతే ఆరాధన నింపుకున్న నిశ్శబ్ద క్షణాల్నో దోసిళ్ళతో తోడుకుంటూ ఒక్కసారి ఒడినింపుకుని చూద్దామా... పారిజాతాల గుండెల్లో చిక్కుకున్న మంచు బిందువులన్నీ ఒక్కసారిగా బయటపడి, పరిమళ కావ్యాలు పరిచయమవుతాయ్.

Friday, August 22, 2014

కాసేపలా …

కొన్ని దారులంతే, వద్దన్నా పూల వాసనలు వెంటపడతాయ్. భావాల్ని పోల్చుకోమని సవాళ్ళు విసురుతూ, పిట్టలు అవే పాటలు తిరిగి తిరిగి పాడుతూంటాయ్. ప్రయత్నించినా నిమ్మదించలేని నడకలో అక్కడక్కడా పరిచయమయ్యే మంచు బిందువులు, లేత ఎండలో కరిగిపోతాయనుకుంటాం. కరిగిన బిందువులన్నీ మట్టిలో నిద్దురోతూనే కొన్ని రహస్యాల్ని పలవరిస్తాయ్.

నడుస్తూనే ఈ దారంట, నాలుగు నవ్వుల్ని నాటి పోవాలి. ఆ నవ్వులెదిగి పూలు పూసి, గాలికి ఊగేప్రతిసారీ , తన నీడలో నడిచిపోయే వారి పైన మధువు చిలకాలి. ముల్లు దిగిన నొప్పి కన్నా, పూల స్పర్శని పంచుకోవడమే నాకిష్టం.

గుండెలో ఏ మూలో ఓ చిన్న పొదరిల్లు అల్లుకుని కూచుంటావని తెలుసు నాకు. సెలయేటి పాటలైతే బావుంటాయి కానీ , సముద్రపు హోరెందుకు నీకు? అందుకే , ఆ సముద్రానికీ, ఆకాశానికీ ఓ పందెం పెట్టి వదిలేశాను. ఇక నీ దాకా రాదు హోరు. 

అవును మరి. నా మాటల్ని వింటూనే కోసిన మల్లెమొగ్గల్ని హటాత్తుగా నా ముఖం మీదకి విసిరినప్పుడు, అవి విచ్చుకుని కిందకి జారుతుంటే, నీ కళ్ళలో కనపడే విస్మయాన్ని చూసి ఎన్నేళ్ళయిందని? కాసేపిలా నా పక్కన కూచుని చందమామని చూసేంత సమయముందా? నీ కళ్ళలో ప్రతిఫలించే వెలుగులో దీపించే క్షణాల ద్వారానే నా దారి నేను తెలుసుకోవాలి.

నీ మాటలు...

ఎక్కడి పూసినవో
నీ మాటల ప్రవాహంలో
కొన్ని వేల పూరేకలు

ఏ ప్రయాణంలోనైనా పరిమళించగలగడం
వాటి నుంచే నేర్చుకుంటున్నాను

కొన్ని పాటల్ని
దాటి పోవాలనిపించనట్టే
నీ మాటల్ని కూడా

తడవ తడవకీ ఇలా
తడిసిపోనీ

Tuesday, August 12, 2014

అడవిలా …

అడవి మనసుని
కొంతయినా అర్థం చేసుకోవాలి
మొరటు చెట్టుని  ప్రేమగా హత్తుకునే తీగల్లాగో …
సెలయేటి ఒంపుసొంపులన్నీ సొంతమైనా
మోహాన్ని కనపడనివన్ని బండరాళ్ళలాగో …
కాసేపు మారిపోవాలి.  
 
 
అడవి అందాన్ని
కాసేపైనా అరువు తెచ్చుకోవాలి.
ఇన్నేసి ఉదయాల్ని
అద్భుతంగా చిత్రిస్తున్న కిరణాల కుంచెల్ని
ఒడుపుగా పట్టుకున్న ముని వేళ్ళకి
మనసారా మ్రొక్కి రావాలి 
 
అడవి స్థితప్రఙ్ఞతని
కాస్తయినా అలవర్చుకోవాలి
కాలం ప్రతి ఋతువునీ దోచుకుని
కౌగిట్లో కరిగించేస్తున్నా
నిరాశ నీడల్ని తరిమికొట్టే
నిబ్బరత్వాన్ని పొందాలి.  
 
అడవి వినయశీలతని
ఇనుమంతయినా నేర్చుకోవాలి.
రాత్రి చెప్పిన పాఠాలు విని 
ఆత్మ పరిశీలన చేసుకుంటూ
మలి ఉదయానికి
నన్ను నేను పునర్నిర్మించుకోగలగాలి.
తిరిగి తిరిగి పాడుతున్న
వెలిసిపోయిన పాటల్ని
ఇవాళ బహిష్కరించి
కాసేపయినా …
అడవిలా ఆకుపచ్చగా పాడుకోవాలి.       

Monday, August 11, 2014

కొందరుంటారు…


సముద్రాలకావలెక్కడో, నారింజరంగు ఆకుల మధ్య, దోబూచులాడుతున్న కవితల్ని వెతుక్కుంటూనో, అడుగుమందాన కట్టిన మంచుని భావాల మునివేళ్ళతో పెకలిస్తూనో, అదీ కాకుంటే, మంచుని కప్పుకున్న ఇంట్లో, ముడుచుకుని కూర్చుని, కవిత్వంతో చలి కాచుకుంటూనో ...     

ఒక్కోసారి నిద్రని రజాయి కప్పి జోకొట్టి, బరువెక్కిన రెప్పల్ని తెరిచి పట్టుకున్న పదచిత్రాల వెలుగులో, అక్షరాల మాలికలల్లుతూనో, నింగి రాలుస్తున్న రవ్వల్ని శ్రధ్ధగా సేకరించి తెల్లకాగితానికి అలంకారాలద్దుతూనో...     

వాళ్ళెలాగో..., వసుంధరా సౌందర్య సేవనానుభూతిని మోయలేక, ఆకాశమెప్పుడో భళ్ళున బ్రద్దలైనప్పుడు,, వెన్నెల తరగల్లో కలిసిపోయి శ్రవిస్తున్న భావోన్మాదాన్ని ఒడిసిపట్టుకుని, కలంలో సిరాగా నింపుకుంటారు.  కోటి పువ్వులు వికసించే ఒకే ఒక్క క్షణాన్ని నిశ్శబ్ద రేయి నుంచి వేరు చేసి, సంతకానికి చివర చుక్క పెడతారు.    

వాళ్ళంతే. అందర్నీ ప్రేమిస్తారు. అందుకే కవితని ప్రపంచపు వివర్ణపు మనసు మీదకి ఎగరేస్తారు. గాల్లో తేలుతూ ... నింగి నుంచి మనసుకి సప్తవర్ణాల వంతెనలేస్తూ  .... అందుకోవాలే కానీ,  చేరుకోలేకపోతున్న లోపలి ద్వీపానికిప్పుడు స్పష్టమైన దారి పడుతుంది. నేనెక్కడో తప్పిపోయాననుకుంటాను కానీ, నన్ను నేను ఇక్కడే చూసుకోవడం గమ్మత్తుగా ఉంటుంది.        
(మొదటి ముద్రణ ఆటా 2014 ప్రత్యేక సంచిక 'అక్షర ' లో  )

Thursday, July 31, 2014

ప్రతి రోజూ ఇలా …

రాత్రి వెన్నెల్లో ఆరేసుకున్న భావాలతో
ప్రభాత పక్షి కొత్త బాణీలు కడుతుంది.
 
కడలి దొన్నెలో మిశ్రమించి పెట్టుకున్న రంగులతో
నింగి తూరుపు చిత్రం గీసుకుంటుంది.
 
సెలయేటి నవ్వులమీది ఎగురుతూ ఆటాడే
వజ్ర దేహపు చంద్ర కిరణంలాగో
లేత చిగురాకు బధ్ధకపు విరుపులో పడి
మెలికపడే తొలి సూర్య కిరణం లాగో
ఒక్కోసారి చల్లగా, మరో సారి వెచ్చగా
చక్కిలిగింతలు పెడుతుంది గాలి.

అలంకారాలన్నీ వదిలేసి
నింగికెదురుగా నిలబడి
ఒక్క ప్రకృతి చిత్రానికైనా
కనుపాప దోసిలి పట్టాలి
 
సన్న జాజితీగల్ని
మృదువుగా మీటే గాలి కొనగోళ్ళ స్పర్శలాంటి
జగన్మోహనాస్త్రమొకటి
గుండెల్లో గుచ్చుకోవాలి.
నింగి బుగ్గన సొట్టలా మొదలై
అనంతంగా విస్తరించే
వెలుగు దరహాసంలా
ఈ పొద్దు విరబూసి
తనలోని మధువుతోనే
మలి పొద్దుకు మెత్తని ఊయలేసి
తృప్తిగా నిష్క్రమించాలి.

ఈ రాత్రి

ఈ రాత్రి
ఒక ఖాళీ పాత్ర
సశేష స్వప్నాలైనా
ఇందులో రాలి పడవు.

ఈ రాత్రి
ఒక నిశ్శబ్ద నది
ఏ వెన్నెల పూలూ
దీని దేహం పైన విచ్చుకోవు.

ఈ రాత్రి
అనంతాలోచనాంబుధిలో
విఫలమవుతున్న వల
ఏ జలచరమూ
దీనికి చిక్కదు.

కానీ ఎప్పటికైనా ...
ఈ రాత్రి
ఉషోదయానికి గురిపెట్టిన శరమై
నైరాశ్యపు వింటి నారిని విడవాల్సిందే
ప్రభాతకాంతిలో మునిగి
దరహాస రేఖల్ని ధరిస్తూ
త్రుళ్ళుతూ ప్రవహించాల్సిందే.

మరచిపోయావేం ?




పాడతావా ఇక్కడైనా
గానాలు గుబులుపడ్డ గొంతులో
వర్షిస్తావా ఒక్క గమకాన్నైనా ...

ప్రేమిస్తావా ఇవాళైనా
రంగులు ఎండిపోయిన కుంచె కుచ్చిళ్ళని

సవరిస్తావా ఇప్పుడైనా ...

కవివౌతావా ఈ క్షణాన్నైనా
అక్షరాలు వెలేసిన పుస్తకం మీద
ముద్రిస్తావా నీ హృదయ రహస్యాలనైనా ...

పచ్చటి ప్రేమలేఖల్ని కోరుకోవడం
తప్పు కాదు కానీ,
ముందు నువ్వు నా హృదయద్వారం దగ్గర
తెరిపి పడి, తేటపడి, తేలికపడి
సంగీత ఝరిగా కరిగి
పెదవులమీదకి ఒలకడం
మరిచిపోయావెందుకీసారి ??

Monday, June 16, 2014

తెలుగు వెన్నెల్లో తేనె మనసులు - నవల

కినిగె అక్షరలక్షల నవలలపోటీ కి పంపిన నా నవల తెలుగు వెన్నెల్లో తేనె మనసులు. చదివి మీ అమూల్యమైన అభిప్రాయాలు తెలియజేయ ప్రార్థన .

http://kinige.com/kbook.php?id=3045

 

Sunday, February 16, 2014

ఒక తియ్యని కల

         

అన్ని నక్షత్రాలనూ దాటుకుని
ఆ కల మళ్ళీ వస్తుంది.
ఎదురు చూడని ఏ రాత్రిలోనో
కాస్తంత వెన్నెలని
కొంగున కట్టి పోతుంది.

ఊహలకు మల్లే
కుంచెలూ, రంగులూ
మేళవించే మెళకువలు
ఏవీ అనుమతించని కల
నిద్ర ముఖం మీద
చల్లటి చిలకరింపై
తనకు తానుగా
అలంకరించుకు వస్తుంది.
          హద్దులకో పద్దులకో భయపడి
          ఏ మలుపుల్లోనో
          నాటకుండానే వదిలేసిన ఆశల విత్తుల్ని
          ఆ నిరభ్యంతరపు క్షణాల్లో
          నిర్భయంగా చూపిస్తుంది
వాడిన దండ తీసేసినా
కురులను వీడని మల్లెల వాసనలా
రాత్రి వాడిపోయినా
ఆ కల
నన్ను చుట్టుకునే ఉంటుంది.
          నావి కాలేకపోతున్న క్షణాలతో
          నేను పడుతున్న ప్రయాసలో
          చెమటని తుడిచే
          చిరుగాలై వస్తుంది.
          బలవంతపు సంతకాలలో
          బరువు దించే నిట్టూర్పై వస్తుంది.
అవును. అన్ని నక్షత్రాలనూ దాటుకుని
నిద్ర సిగలో వికసించడానికి
ఆ కల మళ్ళీ వస్తుంది.
 

(జనవరి ఈమాట వెబ్  పత్రికలో ప్రచురితమయింది. )